 |
 |
گلایه
درآسمان شعرم.دیگر کسی نمانده
تقدیر از برایم.آهنگ درد خوانده
از کوچه های حسرت.آواره می گریزم
اما همیشه انگار.با غصه در ستیزم
شبهای تلخ شعرم.سرشار از اشک وآه است
فردای لحظه هایم.مثل شبم سیاه است
رفتند آشنایان .من مانده ام وسایه
من مانده ام و قلبی.سرشار از
گلایه...
من از چشمانخود آموختم رسم محبت را که هر عضوی به درد آید جایش دیده می گرید.
قلمی در دست دارم.مهدی در دل
لبخندی بر دل دارم.سینه ای مالا مال از عشق
از مهر چشمانم.صفحه ای پاک می سازم
وز محبت قلبم.مرکبی سیاه به رنگ گنا هانم
و لبخندی زیبا در آن نقش می بندم.
 |
 |
